koekiemoon is dood, leve koekiemoon

omdat we nogal traag zijn, spring ik nu op de hype van 2009. early adopter? nope. het komende jaar (ofzo) kan u me dus hier vinden, of hier in de zijbalk. in 2011 spring ik misschien op de hype van 2008, als u me in herinnering kan brengen welke dat weer was.

1 jaar later

precies één jaar geleden poste ik voor de eerste keer op dit forum. vandaag is het de laatste keer. het is goed geweest. als u hier eens heeft kunnen lachen, met uw ogen rollen of ontspannen, ben ik content. de laatste doet het licht maar uit. u was een fijn publiek. dag.

10 jaar later

ik besefte onlangs dat ik tien jaar met beide voeten in het ‘echte’ leven sta. op 15 november 1999 begon mijn eerste werkdag en ondertussen zit ik aan mijn vijfde job en zevende contract. en eigenlijk had ik niet beter kunnen wensen. de overgang tussen jobs ging steeds vlotjes, ik stond altijd op goede voet met de collega’s en als ik van job veranderde was het altijd een verbetering, vooral inhoudelijk dan want financieel is er niet veel progressiemarge in mijn ‘sector’.

in retrospect hangt die loopbaan aan elkaar van de toevalligheden, gelukkige toevalligheden. zo is er die keer dat ik een job kon versieren via een oud-studiegenote die ik twee weken voordien een gouden tip had gegeven voor een carrièrewissel. of die keer dat ik op café een andere oud-studiegenote tegenkwam en me vroeg of ik niemand kende om een vacature in te vullen bij haar baas. een maand later begon ik er zelf. of die keer toen ik op gesprek moest gaan om 13u, maar dat onze eerste dochter geboren werd om 12u40. ik mocht een dag later gaan en kijk, ondanks mijn slaaptekort op het gesprek, werk ik er nog altijd.

en is uw carrière ook een aaneenrijging van toevalligheden of werd het allemaal wat meer gepland?

verschil

sinds kort ben ik 4/5de aan het werk. ouderschapsverlof zoals dat heet in het schoon vlaams. twee halve dagen per week stap ik om één uur ’s middags op de trein, doe nog wat boodschappen, haal uk 1 af van de crèche en sta dan op tijd aan de schoolpoort om uk 2 op te pikken. het zijn zalige namiddagen waar onthaasting centraal staat en werk veraf lijkt. een prachtoplossing om tijd door te brengen met de kinderen, de opvang zo weinig mogelijk uit te besteden, de taken in het gezin wat te verdelen en rustmomenten in te bouwen in de werkweek. mijn loon is gedaald, maar gezien de winst op het immaterieel vlak, is dat nadeel zo goed als nihil. als we het puur financieel bekijken, zou opvang voor dezelfde momenten trouwens meer gekost hebben.

op het werk werd het niet meteen enthousiast onthaald, maar aangezien we nu in een rustigere periode zitten én moeten besparen, kwam het eigenlijk goed uit voor mijn baas.  voor het werk is het in elk geval een stuk duidelijker om te communiceren. dinsdag en vrijdagnamiddag ben ik er niet. ’s avonds kan ik nog werk verzetten moest het dringend zijn, maar tot dan ben ik niet beschikbaar. de andere dagen wel. dat is een duidelijke afbakening. maar flexibiliteit is nodig van alle kanten. als ik belangrijke vergaderingen heb, ga ik er gewoon heen en kan ik mijn halve dag anders inplannen. omgekeerd ben ik vorige week een halve dag thuis gebleven omdat één van de ukkies ziek was en ben ik vrijdag heel de dag gaan werken. zo werkt dat.

enige nadeel is dat ouderschapsverlof mogelijk als een gebrek aan ambitie wordt gezien. onterecht, want mijn werktijd wordt efficiënter ingevuld en het niveau van mijn werk wordt niet bepaald door mijn werk-tijd. het is een catch 22: als ik hetzelfde takenpakket blijf invullen ondanks mijn 4/5de, kan dat geïnterpreteerd worden alsof ik voorheen niet efficiënt werkte. als ik mijn takenpakket laat inkrimpen, dan zou dat geïnterpreteerd kunnen worden alsof ik het niet aan kan. ik ben eens benieuwd wat ik op mijn volgende functioneringsgesprek te horen krijg.

los daarvan, kan ik alle mannen aanraden de stap naar ouderschapsverlof te zetten. u, uw kroost en uw relatie varen er wel bij. u heeft nog dertig jaar de tijd om aan uw carrière te timmeren, uw kinderen zijn maar één keer piep.

solidariteit

ik werk in de grootstad. nee niet leuven of aarschot, maar brussel. de plaats waar men in sommige delen van het land niet naar toe durft wegens te druk, te gevaarlijk en weet-ik-wat-nog-allemaal. ik moet zeggen dat ik het zelf niet zo’n geweldig mooie stad vindt, maar er zijn wel charmante plekken à volonté. en concertzalen met een goeie programmatie. en lekkere eetplekken. en heel veel jonge moeders met buggy’s die de metro nemen. en de roltrap werkt vaak niet. en ze wachten dan gewoon beneden of boven tot er een behulpzaam iemand passeert en de buggy naar boven of beneden sleurt.  en binnen de minuut is er altijd wel iemand die vraagt of ie kan helpen, of die vrouw nu zwart of olijfkleurig vel heeft. en elke keer wordt de mythe doorprikt van de gevaarlijke stad waar mensen elkaar negeren. dat stemt me optimistisch.

en dan heb je suburbia waar het rustig en veilig is, de buren elkaar amper van gezicht kennen, waar zwart of olijfkleurig vel argwaan wekt en de rolluiken om 16u00 stipt naar beneden rollen, waar bewoners met koeiengrote letters protesteren tegen de autorijscholen in hun buurt. dat stemt me dan weer somber, want dat is de straat waar ik woon.

de kop is er af

een dikke vier maanden na mijn onfortuinlijk avontuur ben ik terug op mijn aluminium ros gekropen. functionele verplaatsingen gebeurden als sinds augustus opnieuw op twee wielen, maar voor de ontspanning was de drempel toch wat hoger. het werden dan ook onwennige kilometers. voorzichtig vooral: speurend naar mogelijke valkuilen, de remmen dicht waar ik anders een trap extra gaf, zeker in de afdalingen. maar de eerste kleine stap is gezet. het fysieke herstel is vlot gelopen, mijn hoofd zal ook wel volgen want bij de eerste pedaalslagen was het vrijheidsgevoel er weer helemaal. eekhoorntjes, everzwijnen en mestkevers in meerdaalwoud en omstreken zijn bij deze gewaarschuwd: i’m back.

tortoise live: briljant

Saverio Truglia

wat een plezier om tortoise in het stuk te zien: intieme sfeer, perfect geluid en op vijf minuten van huis. een mens kan alleen nog een briljant concert wensen. een goed geluimde band had er duidelijk zin in. ze brachten een gebalde set waarin ze vooral putten uit hun twee meest recente worpen: ‘beacons of ancestorship’ en ‘it’s all around you’. in tegenstelling tot vroegere concerten bracht de groep geen visuals mee en werd het publiek dus gedwongen om naar de muzikanten te kijken. voor een instrumentale band kan dat wel eens tegenvallen, maar bij tortoise is er genoeg te zien: twee drums vooraan op het podium, vijf muzikanten die voortdurend van instrumenten wisselen, de muzikale virtuositeit van de bandleden en de mimiek van john mcentire staan garant voor kijkplezier. naarmate de set vorderde, werd er mee afgeweken van de cd-versies van de nummers en ging het er allemaal wat energieker aan  toe. vooral de drumduels waren heerlijk om volgen. ondanks het toenemend geweld ging het rijke klankenpalet, dat zo kenmerkend is voor de band, nooit verloren. bij de vorige tour in 2007 liet de band een uitgebluste indruk na, maar bijna twintig jaar na zijn ontstaan heeft tortoise duidelijk een tweede (derde of vierde?) adem gevonden. daar kunnen wij alleen maar blij om zijn. we want more!

bosmens

ik kon niet tegen zandkorrels tussen mijn tenen of in mijn onderbroek, laat staan allebei tegelijk. omdat ik graag in de natuur vertoef, kwam ik dan ook vaker terecht in het bos dan aan zee. zeker met de fiets is het daar aangenamer toeven. liever een col hors catégorie dan tegen de wind beuken in de polders. liever het geritsel van de bladeren dan striemend zand in mijn gezicht. maar er is langzaamaan een kentering gekomen. zij heeft het wel voor de zee en in een verliefde bui ging ik wel eens mee. om bij haar te zijn, de zee nam ik er gewoon bij. maar toen ontdekten we samen andere kusten dan de vlaamsche: de zeeuwse, portugese, franse, deense en zweedse. daar waar stranden nog stranden zijn en duinen nog duinen. waar je elkaar niet voor de voet loopt en niet in de schaduw vertoeft van torenhoge flats. waar je overweldigd wordt door de machtige krachten van het water. en zo komt het dat we in de herfstvakantie een weekje weg waren. aan zee. uit vrije wil. net over de grens, waar volgens de lokale gebruiken alles ‘gezellig’ is, maar de kust vooral een stuk mooier. zalig niets doen. meer moet dat niet zijn. en ze zien ons daar nog terug. en dat zand tussen mijn tenen, dat pak ik er met de glimlach bij. dat in mijn onderbroek schuurt nog altijd even hard.

verantwoordelijkheid

neem nu het geval wickmayer-malisse. persoonlijk vind ik het nogal triestig dat die mensen zo’n schorsing opgelegd krijgen. maar de populistische reacties van de beleidsmakers baren me nog meer zorgen:

• muyters: ‘ik ben geschokt, we zullen die mensen financieel bijstaan om beroep aan te tekenen’.
  een minister van begroting moet momenteel besparen. toevallig is die minister dan ook nog eens minister van sport en dus verantwoordelijk voor het werk van het dopingtribunaal dat die straffen heeft uitgesproken. muyters gaat dus geld besteden om een beslissing van zijn eigen administratie aan te vechten
• gennez: ‘ik ben geschokt, de sporters moeten financieel bijgestaan worden en het decreet moet aangepast worden’. dat is dus de voorzitter van de partij van de minister die het decreet schreef dat deze schorsing mogelijk maakte.
• dr. goossens (werkte op het kabinet van anciaux en schreef mee aan het bewuste decreet): zit op de persconferentie van malisse mee aan tafel, pinkt een traantje weg als het over wickmayer gaat en besluit ‘hier werd de wet naar de letter toegepast, niet naar de geest’.

verantwoordelijkheid opnemen is precies niet gemakkelijk als de publieke opinie zich en masse uitspreekt. ben benieuwd naar wat anciaux binnenkort zal zeggen met tranen in zijn ogen.

romantiek

zij (3 jaar), smachtend in haar kasteel: ‘jij moet me komen redden’

hij (3 jaar): ‘ok, maar eerst moet ik nog tv kijken’